Die namiddag op Twitter:
Er kwam één reactie: een mij onbekend heerschap vond het zinvol om me een link naar de “no blame methode” te tweeten.
Onder het motto “vergeef het hen, want ze weten niet waarover ze spreken” heb ik hem maar genegeerd.
Zou hij 48 uur met mijn trauma’s moeten leven, hij piepte gegarandeerd anders.
En ook — nee, wat zeg ik: vooral —straffeloze kutmaatschappij (pardon my French) waar we blijkbaar medelijden moeten hebben met daders terwijl slachtoffers keer op keer in de kou blijven staan en naar zowel hulp als gerechtigheid kunnen fluiten.
Ik zwijg niet meer.