Even in een online magazine zitten lezen en tot de verbazende en voor mij toch wel vrij gruwelijke vaststelling komen dat één van de grootste pesters uit mijn middelbaar, één van de kwelgeesten verantwoordelijk voor mijn CPTSS, een boek geschreven heeft, en niet zomaar één… Een handleiding om kinderen zelfvertrouwen te geven en meer weerbaar te maken tegen pesterijen. Hoe ongelooflijk pervers en wraakroepend is dat?!
Uiteraard liggen oorzaak en oplossing weer bij de slachtoffers ook, want zij zijn niet weerbaar genoeg. Steeds weer hetzelfde afgezaagde liedje.
Misschien was een beetje zelfreflectie hier eerder op zijn plaats geweest, zoals bijvoorbeeld een autobiografisch werk rond het thema “Ik was jarenlang een actieve, genadeloze en zeer enthousiaste pester; hoe voorkomen we dat uw kind ook zo’n smeerlapje wordt?”
Ik mag niet reageren. Ik kan dat niet, want het risico om zwaar ‘getriggerd’ te worden en in een neerwaartse spiraal te belanden is te groot. Het laatste wat mijn gammele gezondheid momenteel nodig heeft is enige vorm van interactie met die hypocriete megabitch, ongetwijfeld gevolgd door een zoveelste verpletterende tsunami van flashbacks en andere ellende.
Dus diep ademhalen en doen alsof ik dat niet gezien heb, terwijl ik van binnen kook.
Verdomme toch.